Joachim Brudziński: polityk, politolog, wpływowy działacz Prawa i Sprawiedliwości. Co o nim wiemy?

Pochodzę z Sądecczyzny. Tam pozostawiłem swój dom rodzinny, rodziców, braci oraz swych sprawdzonych od zawsze szkolnych przyjaciół. Urodziłem się w 1968 roku, wychowany zostałem w górach Beskidu Sądeckiego w kulcie partyzantki AK-owskiej oraz kurierów tatrzańskich. Ukończyłem Szkołę Sportów Letnich im. Bohaterów Sądecczyzny w Nowym Sączu. Miałem to szczęście, że mogłem jako bardzo młody człowiek spotkać swoich patronów, słynnych kurierów sądeckich i tatrzańskich, którzy przy okazji uroczystości szkolnych odwiedzali i opowiadali o swoich wojennych losach. Te kontakty wywarły olbrzymi wpływ na moje życie i na moją późniejszą działalność, w tym również działalność polityczną.

Niedługo po objęciu mandatu Posła Rzeczypospolitej Polskiej Prezes Jarosław Kaczyński poprosił, abym został Dyrektorem Biura Organizacyjnego PiS w Warszawie. To była bardzo trudna decyzja. Wahałem się przez dłuższy czas. Wiedziałem, że to oznacza, że rzadziej niż inni parlamentarzyści będę w swoim mieście, w swoim regionie, przy naszych lokalnych problemach. Przyjąłem jednak propozycję. Wiedziałem, że to oznacza, że władze partii doceniły nie tylko mnie, ale cały zespół, którym przez ostatnie lata kierowałem, zespół, który sprawdził się wielokrotnie.

Klucz do awansu Brudzińskiego to nie jego polityczna taktyka, lecz Porozumienie Centrum. W partii-matce był od początku do końca, a to najistotniejszy wyznacznik lojalności. I gwarancja słusznych poglądów. Do PC Brudziński zapisał się jako 22-letni student. Był chłopcem od rozlepiania plakatów. Już wtedy jednak osobowość prezesa go fascynowała. Poważny kryzys przeżył w 1997 r., gdy powstała AWS. – Nie czułem więzi z tym ugrupowaniem. Co można powiedzieć, gdy w ramach parytetów panowie Słomka czy Tomaszewski mieli w nim o wiele więcej do powiedzenia niż prezes Kaczyński? – wyjaśnia. Jeszcze dziś krzywi się na wspomnienie kolegów „pececiaków”, którzy na kolanie pisali rezygnacje z PC, żeby się przeflancować i z nadania AWS zająć eksponowane stanowiska. On wytrwał do końca. Za sprawą poglądów – prawicowych i patriotycznych.

Podczas przedstawiania w Sejmie informacji na temat „osób i organizacji, które można podejrzewać o propagowanie faszyzmu i innych totalitaryzmów” nowy minister MSWiA Joachim Brudziński przypisał nazizm i faszyzm do lewicy. Demaskujemy tę często powtarzaną na prawicy bzdurę. Wszystkim należy się także odrobina prawdy w życiu publicznym. Tymczasem nowy minister, do niedawna przewodniczący Komitetu Wykonawczego PiS, nie mógł się powstrzymać, aby podkreślić, że prawica nie miała z nazizmem i faszyzmem nic wspólnego, a Hitler czerpał z ideologii lewicowej. Dodał również – co w świetle ostatnich ataków na osoby o innym niż biały kolorze skóry może wydawać się przesadzone – że „przestępstwa z nienawiści są w Polsce zjawiskiem marginalnym”.

Rząd ma bardzo jasną, twardą i niezmienialną od początku naszych rządów politykę względem uchodźców i imigrantów.

To Brudziński pływał z prezesem łódką po Zalewie Szczecińskim i chodził z nim po Beskidzie Sądeckim. To tam, w górach, w Nowym Sączu do szesnastego roku życia dorastał pierwszy wiceprezes. Kiedy opowiada o swoim życiu, też nosi go od gór do morza. Na południu skończył podstawówkę. Rodzina: ojciec robotnik, mama zajmowała się trójką dzieci. O polityce się nie rozprawiało, ale dużo się czytało. Joachimowi szczególnie bliska była książka marynisty Karola Olgierda Borchardta „Znaczy kapitan”. „Dzisiaj tym kapitanem jest Jarosław Kaczyński” – wspomniał kiedyś z rozrzewnieniem.