Numery kierunkowe w Polsce — wszystko, co warto wiedzieć na ich temat
Czym właściwie jest numer kierunkowy?
Numerem kierunkowym nazywamy tzw. wskaźnik strefy numeracyjnej. Zastanawiasz się, co tak właściwie to oznacza? Odpowiadamy!
Numer kierunkowy w Polsce jest jednym z elementów numeracji telefonicznej, którego wybór powinien poprzedzać numer abonenta w sieci stacjonarnej. Numer kierunkowy przydzielony jest w obrębie danego obszaru (centrali).
Pozwala on na właściwe kierowanie połączeń telefonicznych i lokalizowanie, z jakiej miejscowości realizowane jest połączenie. Dawniej był też stosowany do taryfikacji rozmów.
Jak wygląda numer kierunkowy w Polsce?
Numery kierunkowe w Polsce są szczegółowo opisane w Rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telekomunikacyjnych, w których są świadczone publicznie dostępne usługi telefoniczne.
Zgodnie z tym dokumentem numery kierunkowe w Polsce są kombinacją dwóch cyfr.
Ile jest numerów kierunkowych w Polsce?
W Polsce jest 49 stref numeracyjnych. Ten system odzwierciedla dawny podział na województwa. Odpowiedni numer kierunkowy umożliwia kierowanie połączeń do właściwych części Polski.
System ten okazuje się przydatny podczas sprawdzania, z jakiego rejonu dzwonił dany numer telefonu.
Numery kierunkowe dotyczą jednak wyłącznie numeru telefonu stacjonarnego z tradycyjnymi liniami telefonicznymi. W przypadku telefonów w technologii VoIP, czyli telefonii internetowej, urządzenia mogą znajdować się w dowolnym miejscu w Polsce i na świecie.
Strefy numeracyjne w Polsce według województw
Każde dawne województwo ma przypisany inny numer kierunkowy. Przedstawiamy podział na poszczególne województwa. Poznaj numery kierunkowe niektórych miast w Polsce.
- woj. dolnośląskie: 71 (Wrocław), 74 (Wałbrzych), 75 (Jelenia Góra), 76 (Legnica)
- woj. kujawsko-pomorskie: 52 (Bydgoszcz), 54 (Włocławek), 56 (Toruń)
- woj. lubelskie: 81 (Lublin), 82 (Chełm), 83 (Biała Podlaska), 84 (Zamość), 68 (Zielona Góra), 95 (Gorzów Wielkopolski)
- woj. łódzkie: 42 (Łódź), 43 (Sieradz), 44 (Piotrków Trybunalski), 46 (Skierniewice)
- woj. małopolskie: 12 (Kraków), 14 (Tarnów), 18 (Nowy Sącz)
- woj. mazowieckie: 22 (Warszawa), 23 (Ciechanów), 24 (Płock), 25 (Siedlce), 29 (Ostrołęka), 48 (Radom)
- woj. opolskie: 77 (Opole)
- woj. podkarpackie: 13 (Krosno), 15 (Tarnobrzeg), 16 (Przemyśl), 17 (Rzeszów)
- woj. podlaskie: 85 (Białystok), 86 (ÓŁomża), 87 (Suwałki)
- woj. pomorskie: 58 (Gdańsk), 59 (Słupsk)
- woj. śląskie: 32 (Katowice), 33 (Bielsko-Biała), 34 (Częstochowa)
- woj. świętokrzyskie: 41 (Kielce)
- woj. warmińsko-mazurskie: 55 (Elbląg), 89 (Olsztyn)
- woj. wielkopolskie: 61 (Poznań), 62 (Kalisz), 63 (Konin), 65 (Leszno), 67 (Piła)
- woj. zachodniopomorskie: 91 (Szczecin), 94 (Koszalin)
Czy ceny połączeń międzymiastowych są wyższe?
Dawniej ceny połączeń międzystrefowych były wyższe w porównaniu z połączeniami lokalnymi.
Obecnie większość cenników stosuje tzw. płaską stawkę za połączenia stacjonarne. Dzięki temu połączenia lokalne i międzymiastowe kosztują tyle samo.
Historia numerów kierunkowych w Polsce
Pierwszy raz pojęcie numerów kierunkowych pojawiło się w latach 60. To właśnie wtedy rozpoczęto wdrażanie połączeń międzymiastowych. W 1965 roku stworzono dokument określający poszczególne strefy numeracyjne w Polsce. Było ich wówczas 304 i odzwierciedlały podział na powiaty. Dopiero 11 lat później podjęto decyzję o ograniczeniu tej liczby.
W 1976 roku przyjęto 176 stref numeracyjnych. Następnie liczba ta została zmniejszona do 118 (1988 rok) i 56 (1991 rok). W 1996 roku postanowiono o ograniczeniu liczby stref numeracyjnych do liczby ówczesnych województw — było ich wtedy 49.
