#recenzja

"Piosenki o miłości" nie zapowiadają się dobrze, ale bardzo szybko nabierają tempa, udowadniając, że mamy do czynienia z bardzo przyzwoitym dziełem. Jedną z jego sił napędowych jest bez wątpienia debiutancka rola Justyny Święs, ale nie można zapomnieć również o nieszablonowych rozwiązaniach i przyzwoitych kadrach.

Kryminalne zagadki, noirowy mrok i przytłaczający smutek. Nowa odsłona opowieści o Batmanie to próba nadania komiksowej opowieści autorskiego, żeby nie powiedzieć, artystycznego charakteru. Tylko czy na pewno udana?

Po seansie "Córki" byłem niebywale zaskoczony, że mamy do czynienia z debiutem reżyserskim Maggie Gyllenhaal. Jest to zdecydowanie zbyt dojrzała produkcja jak na pierwsze podrygi w tej roli. Mamy do czynienia ze świetną opowieścią o trudach macierzyństwa, która za pomocą oszczędnych środków wzbudza ogromne emocje.

"Teksańska masakra piłą mechaniczną" to od 1974 roku nieprzerwany fenomen popkulturowy. Powstało kilka kolejnych części, które nieudolnie starały się sprostać wysokiej poprzeczce, jaką zawiesił oryginał. W tym roku doczekaliśmy się kolejnej próby - i nie wyszło tak źle, jak moglibyśmy się spodziewać.

Kampania marketingowa "Mojego syna" była oparta na nieco zaskakującym fakcie - główny bohater grany przez Jamesa McAvoya rzekomo nie widział scenariusza, wiele kwestii improwizował, a widz może wraz z nim odkrywać tajemnicę zaginięcia jego syna. Ciekawy zabieg - ale czy się sprawdził?

Historia Sławomira Sikory jest niezwykle przejmująca. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych powstał o nim film, który wprawdzie nie przedstawił kilku ważnych wydarzeń z jego życia, ale był produkcją doskonałą w każdym calu - "Dług". I według mnie na tym powinniśmy zakończyć tworzenie filmowych opowieści o tym niefortunnym biznesmenie.

Książkowe przygody Mikołajka autorstwa Rene Goscinnego od wielu dziesiątek lat cieszą się ogromną popularnością. Ekranizacje zaczęły powstawać zaskakująco późno - pierwsza z nich ukazała się dopiero w 2009 roku. W 2022 otrzymaliśmy już trzeci film o Mikołajku i muszę przyznać, że poziom poprzednich dzieł został zachowany.

Trudno dziś pisać o wojnie. Trudno dziś pisać również o filmach poruszających tę tematykę, ale "Przeżyć" jest filmem, który pod każdym względem zasługuje na uznanie. Daleko mu od pełnych patosu, wydumanych widowisk, do których przyzwyczaiło nas Hollywood.

Dysforia gatunkowa to arcyciekawy temat, który nie jest jeszcze do końca zbadany. Pierwsze konkretne publikacje naukowe na ten temat powstały dopiero w 2009 roku. Cieszę się zatem, że powstają już filmy, które opowiadają o ludziach czujących się zwierzętami. "Wilk" robi to w świetny, wyważony sposób.

Roland Emmerich to najbardziej znany reżyser tworzący niemal wyłącznie kino apokaliptyczne. Wydaje mi się, że z filmu na film jest coraz bardziej szalony - ale absolutnie nie jest to komplement. "Moonfall" to najdziwniejsza i najmniej składna produkcja tego rodzaju, jaką kiedykolwiek widziałem.

"Uncharted" to kultowa seria gier, która doczekała się ekranizacji. Przygody Nathana Drake'a na dużym ekranie są wprawdzie bardzo widowiskowe, ale produkcja kuleje pod wieloma względami. Można śmiało uznać, że mamy do czynienia z parodią gatunku, która jednak nie jest tego świadoma.

"Najgorszy człowiek na świecie" to produkcja skategoryzowana jako komedia romantyczna. Nie dajcie się zwieść złudzeniu - jest to produkcja niezwykle zabawna i z pewnością romantyczna, ale drastycznie różni się od produkowanych niemal seryjnie filmów tego gatunku. Seans był doświadczeniem na wskroś niezwykłym.

Komedie romantyczne, szczególnie te hollywoodzkie, cechują się nachalną wręcz powtarzalnością i przewidywalnością. Tak jest również w przypadku "Wyjdź za mnie", ale każdy o zdrowych zmysłach będzie bawił się w trakcie seansu świetnie. Mamy bowiem do czynienia z bardzo ciepłą i uroczą produkcją.

Wystarczy tylko spojrzeć na plakat, aby domyślić się, że "Krime Story. Love Story" nie będzie najlepszym filmem, jaki kiedykolwiek obejrzycie. Niestety - szkaradny plakat to absolutnie najmniejszy problem tej produkcji. Zarzutów wobec ekranizacji książki Gutkowskiego mam mnóstwo.

Herkules Poirot doczekał się mnóstwa epizodów zarówno na dużym, jak i małym ekranie. Tegoroczna "Śmierć na Nilu" zabiera słynnego detektywa (oraz widzów) do Egiptu, gdzie trup ściele się gęsto i nikt nikomu nie ufa. Nie jestem jednak przekonany, czy to były najlepsze dwie godziny w moim życiu.

Tammy Faye jest bez wątpienia postacią nieszablonową i zasługującą na pełnometrażową produkcję. Nie jestem jednak przekonany, czy biopic, który przygotował Michale Showalter, w pełni oddał jej złożoną naturę i wyczerpującą przedstawił historię nagłego wzlotu oraz bolesnego upadku słynnej teleewangeliczki.

Francois Ozon przyzwyczaił nas do kameralnego i raczej subtelnego, ale niezwykle emocjonującego kina - każdy, kto widział "Podwójnego kochanka", doskonale wie, o czym mowa. Tym razem postanowił wziąć się za tematykę eutanazji, tworząc swoisty traktat o śmierci i relacjach rodzinnych w obliczu tejże. Jak mu się to udało?

Dorastanie w Belfaście końca lat 60. siłą rzeczy musiało zapaść w pamięć. Z jednej strony przyjazne mikroplemiona zogniskowane wokół uliczek i zaułków, z drugiej zaś barykady zwieńczone drutem kolczastym, paramilitarne bojówki i żołnierze na ulicach.